De Ontdekkingsprijs van het Rood Klooster, gericht op de hedendaagse kunst, heeft als doel artistiek talent te ontdekken
en de kunstenaars te promoten die op de culturele scene nog niet hun verdiende plaats innemen. Onder de 133 kandidaten ingeschreven voor de Ontdekkinsprijs 2022, heeft de jury zes kunstenaars uitgenodigd om in het Kunstcentrum hun werk tentoon te stellen.

Balthazar Blumberg,  Laurent Dumortier, Simon Outers, Yves Gobart, Charlotte Quinonero en Océane Vallot.

Balthazar Blumberg laat zich inspireren door geologische elementen om tekeningen en verhalen te maken.
Hij is vooral geïnteresseerd in de archiefdimensie van mineralen, de oneindige verhalen die deze elementen kristalliseren. Op basis van onderzoek op het terrein en in wetenschappelijke collecties verkent hij de relatie tussen de menselijke en geologische tijdperken.   

Het werk van Laurent Dumortier nodigt uit tot voyeurisme en voert ons naar plaatsen waar zich het ongewone en het fantastische manifesteren. In zijn houtskooltekeningen toont hij door een venster – dat van de stadsbewoner – de dingen die hij voelt tijdens zijn nachtelijke wandelingen. Zo duiken fragmenten van herinneringen op: een ongedefinieerd stuk tafel, een arm of het begin van een been, een schaduw, een vreemde nachtelijke kleur.

'Mijn gravures en schilderijen gaan over de levenden, dus over ons. In het bijzonder over de relatie die we hebben opgebouwd met tijd, een gegeven dat ik probeer te verbinden met het organische ritme en de groei van de boom. Ik wil onze bijzondere relatie tot tijd te benaderen op een humoristische manier, door te werken op drie lagen papier. Elk werk ontleent zijn originaliteit aan een drievoudige diepte: op het gedrukte, getekende of geschilderde oppervlak is een collage of plastic overdracht aangebracht, een kleurvlek, een baken in de nacht. In negatief krijg je dan een reliëfdruk van figuren, als een hol spoor van wat verdwenen is. Een manier om te praten over wat verdwenen is, wat aanwezig is, wat zal gebeuren'. (Simon Outers)

Yves Gobart ziet de moderne mens als een hybride wezen, van nature onvolkomen, die zich beweegt in een omgeving die tegelijk gastvrij is en vol hindernissen zit. Ontoegankelijke bergtoppen, geblokkeerde paden, rivieren met onbegaanbare oevers, ingestorte wegen, ontspoorde treinen en overlevingskampen roepen de ontologische strijd op tussen de bewoner en zijn habitat. Ook wanneer de bewoner het gezicht aanneemt van iemand anders, een dier of een verdwenen volk, gaat het om een mismatch waarvan de stukjes weer in elkaar worden gezet. Een spookachtige herinnering achtervolgt de ruiters van de nieuwe wereld, die ons in hun tijdloze onbeweeglijkheid lijken te wijzen op een erfenis die we vroeg of laat onder ogen zullen moeten zien.

 Het werk van Charlotte Quinonero is gebouwd op de grens tussen een staat van bewustzijn en onbewustzijn, waakzaamheid en slaperigheid, stuk voor stuk een moeilijk toneel. Door te tekenen of te schrijven probeert zij vormen naar voren te brengen en innerlijke beelden te materialiseren.

In haar werk stelt Océane Vallot de eigenschappen van tekenmateriaal in vraag. Zo creëert ze een reflectie over waarneming en de grenzen tussen werkelijkheid, beeld en tekening, waarbij de eigenschappen van het papier, het tekenmateriaal en de afgebeelde lichamen niet meer zijn dan aanwijzingen die iets zeggen over de wereld.